Normal 0 21 false false false NL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
He gezellig een crisis!
Sinds ik een inkomen heb, stijgt het evenredig met mijn uitgaven. Mijn eerste kind kreeg ik tijdens mijn studie. Toen werkte mijn partner nog als barman in de horeca. We leefden van een klein inkomen, aten veel pasta en nodigden vrienden bij ons thuis uit om kroegkosten te besparen. We leefden als studenten, hadden niet veel, maar het was altijd gezellig.
Toen ik afstudeerde en een parttime baan vond, groeide mijn inkomen gestaag. Maar omdat we toen ook een tweede kind kregen, stegen de kosten net zo hard mee. Er veranderde dus weinig. We aten nog steeds veel pasta, bleven in ons goedkope huurhuis wonen en genoten van de tijd die we met onze kinderen en vrienden doorbrachten. Toch begon er in die tijd wat te veranderen. Het verschil in inkomen groeide en daarmee de tijdsbesteding. Onze vrienden hadden nog geen kinderen. Zij werkten fulltime, kochten prachtige huizen en raakte langzaam gewend aan een luxe leven dat wij ons maar zelden konden permitteren. Hierdoor zagen we elkaar steeds minder. Zagen we elkaar wel, dan merkte ik dat ik de romantiek die ooit bij ons armoedige studentenleven hoorde, steeds vaker begon te missen.
Vroeger trokken we bij gebrek aan geld fietsend of opgepropt in een geleende auto de stad uit om ergens in de buitenlucht van onze thuis gemaakte broodjes te genieten. Nu we allemaal onze eigen auto hebben en onze vrienden liever ergens gaan lunchen is het nog steeds heel gezellig, maar na afloop ontbreekt het rozige gevoel en de kick dat zo een onvergetelijke dag bijna niets heeft gekost.
Maar daar is sinds kort verandering in gekomen. Nu dat de financiële crisis mijn vrienden uit hun slaap houdt omdat zij zich zorgen maken over hun hypotheken, staan zij weer helemaal open voor leuke uitstapjes die pratisch niets kosten. Natuurlijk gun ik ze een goede nachtrust, zonder hypotheekzorgen, maar toch kan ik het niet helpen te genieten van een beetje consuminderen.
Op het door mij voorgestelde armoedige uitstapje reageerden mijn vrienden eerst een beetje bezorgd. Konden zij daar nog wel van genieten? Maar na een middag fietsen door de winterpolder met een thermoskan warme chocomel in de fietstas, zijn ze weer helemaal om. Rozig en tevreden fietsten we aan het einde van die middag weer naar huis. Daar aten we met zijn allen een heerlijk groot bord pasta.
Natuurlijk gun ik het niemand rond te moeten komen van een minimum, wel ben ik blij dat er even een rem is gekomen op het consumeren om het consumeren. Misschien is het geluk makkelijker te bereiken per auto dan per fiets. Het ongeluk is dat ook.