Denk je lekker rustig op vakantie te zijn!
Column door Roos Wouters donderdag 24 mei 2007
OP 5 mei kwamen Joost en ik met onze kinderen, Sam (6) en Julia (3), in het Portugese dorpje Tavira aan. Dat er twee dagen daarvoor een meisje in een dorp daar vlakbij was ontvoerd, wisten wij toen nog niet. Wij hadden een huisje gehuurd en zouden met mijn schoonouders een weekje rustig vakantie vieren. Na een bezoekje aan het strand ging ik in de tuin achter mijn laptop zitten terwijl Joost met zijn vader en de kinderen het dorp inging.
Een half uur later ging de bel. Ik verwachtte dat het een van hen was en opende de deur in mijn bikini. Tot mijn grote schrik zag ik Joost tussen twee agenten ingeklemd uit een politieauto stappen. ‘Waar zijn onze paspoorten’, siste hij. Geschrokken vroeg ik wat er aan de hand was. ‘Ze zijn een kind kwijt en wij moeten ons legitimeren.’ Verward begreep ik dat Joost een van onze kinderen kwijt was en riep, ‘WAT, ben je ons kind kwijt!?’
De agenten, die ondertussen druk in onze paspoorten aan het bladeren waren, haalde een kopietje van de vermiste Madeleine McCann tevoorschijn. Zij lijkt inderdaad op onze dochter en de agent wilde dan ook zeker zijn dat dit een ander kind was. Zakelijk vroeg hij of ik ook wat recentere foto’s van Julia en het gezin had.Terwijl ik met trillende handen wat foto’s uit mijn portemonnee trok rende Joost, gevolgd door een agent, de tuin in en kwam met mijn laptop terug. Daarop stonden foto’s van het hele gezin. Nadat de agenten die uitvoerig hadden bekeken waren ze er eindelijk van overtuigd dat Julia inderdaad een ander kind was en veranderde hun zakelijke houding. Ze verontschuldigden zich en stonden erop Joost weer met de auto naar zijn vader en de kinderen te brengen. Verward bleef ik achter.
Later vertelde Joost en de kinderen honderd uit. Sam had een vrachtwagen vol chips voorbij zien rijden. ‘Papa’, had hij geroepen, ‘zullen we die vrachtwagen overvallen?’ Wat later was er een agent voorbij gelopen en had Joost gefluisterd ‘Nu zijn we betrapt Sam, ze gaan ons arresteren.’ Vlak daarna waren er meerdere politieauto’s aan komen rijden die Joost en de kinderen hadden ingesloten. Een agent ging tussen hen instaan en een ander had Joost streng gevraagd of Julia zijn kind was. Omdat Joost het niet met papieren kon aantonen verzocht de agenten met hen mee te gaan om die op te halen.
In de auto vroegen ze hem of hij dan nog niets over de vermissing van het meisje had gehoord? Zij konden het zich maar moeilijk voorstellen. En even later konden ook wij het ons nog nauwelijks voorstellen. Overal hingen posters van de kleine Madeleine McCann waarop duidelijk te zien was dat ze sprekend op Julia leek. De verdere vakantie verloren we haar dan ook geen moment meer uit het oog. We sloten alle deuren en ramen zodra we binnen waren. En niet allen wij hielden haar nauwlettend in de gaten, ook de rest van het dorp volgde elke stap. Gingen we naar een ander dorpje, dan verschenen ook daar binnen de kortste keren agenten die ons natrokken.
Nu, weken later, controleren we nog elke avond alle ramen en deuren voor het slapen gaan om Sam ervan te overtuigen dat niemand zijn kleine zusje zomaar mee kan nemen. Helemaal gerust is hij er niet op, maar dat de politie in Portugal geen halve maatregelen neemt om de verdwenen Madeleine McCann te vinden, daar is hij in elk geval zeker van. En nu maar hopen dat ze volgende keer meer succes hebben!
