Voor een kind van gescheiden ouders die nooit meer tot een normale verstandhouding zijn gekomen, is dit boek een “morbide” feest van herkenning. Ik kon mij zelfs zozeer in het motto van Vochtige streken vinden dat ik het aan mijn vader heb voorgelezen.
Hierin stelt Helen, de hoofdpersoon, dat zij er persoonlijk een grootvoorstander van is om de opvang van bejaarden door de eigen familie te laten doen. Wanneer haar ouders dan behoeftig worden, dan zal zij hun nieuwe partners in het bejaardentehuis stoppen en haar gescheiden ouders bij elkaar in bed leggen tot ze doodgaan. Het enige dat zij hiervoor hoeft te doen is rustig afwachten. Dat lijkt ook mij de ultieme vorm van wraak voorzien van zo een dosis humor dat zelfs mijn vader er hartelijk om kon lachen.
Ondanks de droge dosis humor is Vochtige Streken doordrenkt van een schreeuwende leegte die Helen, letterlijk noch figuurlijk opgevuld weet te krijgen. Haar verdriet wordt nauwelijks expliciet beschreven maar bekruipt je tussen de regels van haar rauwe en humoristische gedachtes door. Het nestelt zich onder je huid waarna de druk zo subtiel wordt opgevoerd dat je, net als bij haar ontstoken aarswond, oprecht ‘geniet’ van het moment dat die open knapt en het wondvocht eruit loopt.
Roche neemt je mee in het hoofd van de jonge Helen die haar verveling en eenzaamheid in het ziekenhuis probeert te verdrijven doormiddel van haar seksuele fantasieën en belevenissen. Ondanks de provocerende, soms zelf choquerende, manier waarop dit gebeurd, ben ik van mening dat je het boek te kort doet door het als pornografie te bestempelen. Eerder kan Vochtige streken gezien worden als aanklacht tegen de hedendaagse hygiëne hysterie en de drang om de eigen lichaamsgeuren te verdrijven. Helen doet er alles aan om zo onhygiënisch mogelijk te zijn en gaat fel tekeer tegen de groeiende afkeer van de natuurlijke vormen en geuren van het vrouwelijke lichaam. Zelf haalt ze zeer veel genoegen uit haar eigen lichaamssappen en die van anderen.
Maar bovenal is Vochtige Streken een aanklacht tegen de ouders van Helen. Ze rekent voor eens en voor altijd af met het verdriet dat haar ouders haar hebben aangedaan.
Het boek beschrijft met trefzekere directheid de twee uiterste kanten van de vrijheid die zo typerend is voor deze generatie. Terwijl Helen de laatste hygiëne-, seks- en drugstaboes onbevangen doorbreekt, hunkert zij naar warmte en geborgenheid. Haar seksuele nieuwsgierigheid en de drang om haar eigen lichaam en dat van anderen te ontdekken afgewisseld met haar machteloze verdriet als kind van gescheiden ouders, is dan ook heel herkenbaar. Vrije seks is geen statement meer maar een verworvenheid waarmee naar hartenlust geëxperimenteerd kan worden. Tegelijkertijd is deze generatie opgegroeid temidden van de eerste echtscheidingsgolf, toen ouders nog geen idee hadden wat zij hun kinderen aandeden wanneer zij elkaar de tent uitvochten of elkaar juist professioneel doodzwegen. Met de vrijheid die deze generatie heeft gekregen is zij de geborgenheid verloren en het verwarrende resultaat daarvan weet Roche op een ontroerende manier in haar boek te beschrijven.