In dit boek stelt Roos Wouters dat de moderne ouder werkt en de moderne werknemer zorgt, maar dat de samenleving daar nog niet op ingericht is. Aan wie ligt dat en wat moet er nu gebeuren?
Gezinnig is fan van Roos’ gedachtegoed, haar vechtlust en schrijfstijl. Ze laat je inzien dat de inrichting van de samenleving je tot keuzes dwingt. We denken zo snel dat het aan onszelf ligt als we in de knel raken, dat we niet moeten zeuren. Hoe bevrijdend om te lezen dat er nog zoveel andere factoren zijn die ons richting die spagaat duwen. We zijn niet de enige die behoefte heeft werk en privéleven op zo’n manier te kunnen combineren dat de kinderen noch het werk veranderen in een bijzaak. En hoe fijn dat er iemand is die namens ons haar stem laat horen!
Fuck! Ik ben een feminist is de zoektocht van een moderne vrouw die constateert dat ouders die werk en zorg willen combineren hopeloos tekortschieten. Wie dat echter aankaart wordt uitgemaakt voor ambitieloze deeltijdfeminist. Roos Wouters is een jonge ambitieuze supervrouw die alles weet te combineren: relatie, kinderen, carrière en een rijk sociaal leven. Totdat ze zomaar haar kind op het schoolplein vergeet. Ze raakt overspannen en werkloos.
In het boek vertelt ze haar eigen verhaal en voert ze gesprekken met twee feministen van de tweede golf, Christien Brinkgreve en Jolande Withuis en een aantal ouders. Met de informatie uit die gesprekken is ze vervolgens op bezoek gegaan bij een aantal werkgevers en werkgeversverenigingen. Om er achter te komen wat zij nodig hebben om aan de wensen van de hedendaagse werknemers te voldoen. En wat kan de overheid doen? Ze concludeert dat het de hoogste tijd is voor een nieuwe vorm van emancipatie: niet tégen maar mét mannen. Tijd voor het femanisme.
Een citaat: ‘Het klassieke feminisme dat zich tegen mannen richt, is vruchteloos en ouderwets. Mijn generatie mág werken en zorgen, en wil dat ook meer dan ooit tevoren. Maar terwijl powerfeministen als Heleen Mees (auteur van Weg met het deeltijdfeminisme) zich inzetten voor vrouwen aan de top, en anderen zoals Fleur Jurgens (auteur van Lang leve de burgertrut) opkomen voor thuisblijfmoeders, blijft een groeiende groep mannen en vrouwen die een goede baan met een evenwichtig gezinsleven wil combineren onbediend.’
