Normal 0 21 false false false NL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
Naar de keukentafel
Nederland is het land van regels. Wie zich niet aan de regels houd, kan een boete verwachten. Althans, als je auto rijdt zonder gordel. Dan is er een agent die je tegen jezelf in bescherming neemt. Een bekeuring zal je leren. Daarentegen wordt je prima in staat geacht om jezelf te beschermen tegen je werkgever. Of niet. Liggen de prioriteiten van de 50 jarige machthebbers uit politiek en bedrijfsleven gewoon ergens anders?
Er is geen ‘agent’ die het naleven van de Wet op Gelijke Behandeling actief controleert. Wordt je ongelijk beloond, dan moet je zelf naar je baas en de Commissie Gelijke Behandeling toe stappen om dit aan te vechten. De kans dat een werkgever zijn autogordel draagt uit vrees voor een bekeuring is echter groter dan de kans dat hij werknemers gelijk behandeld uit vrees voor de Commissie Gelijke Behandeling.
In de jaren tachtig leek het bijna gedaan met het Nederlandse kostwinnersmodel. Europese bepalingen dwongen ons land de Wet Gelijke Behandeling in te voeren. Dat Nederland tot aan het Europese Hof procedeerde om het onderscheid tussen mannen en vrouwen te behouden, mocht niet baten. Ook dit land moest eraan geloven. Toch bleken de Nederlandse machthebbers niet voor één gat te vangen. Zij concludeerden dat de schade beperkt kon blijven zolang de wet niet al te actief gecontroleerd zou worden en werknemers ongelijke behandeling zelf aan moesten geven. En met succes: Nederland loopt niet alleen achter vergeleken bij andere West-Europese landen, de Nederlandse beloningskloof tussen mannen en vrouwen ligt zelfs 2% hoger dan het wereldwijde gemiddelde!
In ons land geeft de overheid liever vijf miljoen euro uit om door middel van een ‘taskforce’ op een cultuurverandering aan te sturen dan dat we een ‘Nelie Kroes’ op gelijke beloning zetten. Zo wekt Nederland de indruk lekker geëmancipeerd bezig te zijn, terwijl alles overzichtelijk bij het oude blijft.
Heb je behoefte aan een betere balans tussen werk en privé dan wordt je door overheid, werkgevers en een welwillende ‘taskforce’ met liefde naar de keukentafel verwezen. Desnoods bewapend met een door hen gefinancierde onderhandelcursus. Want dáár zouden de rollen beter verdeeld moeten worden. Gelukkig voor de machthebbers besluit zelfs elk geëmancipeerd weldenkend stel er dáár voor dat hij beter voor het inkomen en zij beter voor de kinderen kan zorgen. Hij verdient namelijk nog altijd beduidend meer dan zij. En zo is alles goed geregeld en blijft het zoals het was.
