Op een donderdagmiddag in december besluit ik het eens helemaal anders aan te pakken. Vandaag geen lezing over de werk-privé balans of over de voordelen van diversiteitbeleid maar een conferentie over iets veel omvattender. Sinds ik ontdekt heb wat milieuvervuiling, werk-privé balans, ziekteverzuim, deeltijdbanen, fileproblematiek, en de vergrijzing met elkaar gemeen hebben, ben ik helemaal om. De overeenkomstige oplossing heet Het Nieuwe Werken.
Wat dat is? Het kan van alles zijn. Niet elke werknemer heeft dezelfde behoeften, en niet elke werkgever kan dezelfde voorzieningen bieden, daarom is Het Nieuwe Werken haast net zo divers als de bevolking. Het staat voor tijd- en/of plaatsonafhankelijk werken zodat de werknemers die flexibiliteit krijgen die ze nodig hebben met als fijne bijkomstigheid dat ook de file- en milieuproblematiek erdoor vermindert. Wat wil een mens nog meer! Op naar een conferentie over Het Nieuwe Werken dus.
Hooggehakt, in vrolijke kleuren stap ik de jaarbeurs Utrecht binnen. Daar val ik meteen uit de toon. De enorme hal is gevuld met mannen in eentonig getinte pakken. Het is zo overweldigend dat ik spontaan in de lach schiet. De man naast me trekt verbaasd zijn wenkbrauw op. Ik gniffel: ‘Het lijkt hier wel de filmset van Men in Black’. De man, die net zijn jas uitrekt en ook in het zwart blijkt te zijn, ziet de humor er niet van in. Binnensmonds mompel ik dat we het vandaag vast niet over het percentage topvrouwen gaan hebben.
In de zaal valt me op dat Het Nieuwe Werken vooral ‘hot’ is onder mannen op Leeftijd. Nog wat onwennig vraag ik me af wat die oudere heren nu met het verbeteren van de werk-privé balans hebben? Gelukkig wordt dat al snel duidelijk. Hier bekijkt men Het Nieuwe Werken vanuit de werkgever want, zo blijkt: Het Nieuwe Werken is keiharde business.
Iemand van Vodafone vertelt wat Het Nieuwe Werken hen allemaal heeft opgeleverd: ‘Het bespaart ons 40% kantoorruimte, 60% facilitaire kosten, 22% brandstof en 10.000 KG papier verbruik per jaar.’ Een man van KPN vervolgt dat zijn bedrijf op jaarbasis een besparing van maar liefst 283.000 uren reistijd heeft weten te realiseren. Dat staat gelijk aan 19 miljoen kilometer minder op de weg, waardoor er effectief 2,8 kiloton minder CO2 is uitgestoten. Bovendien bespaart het ook nog eens veertien miljoen euro netto. De directeur van thuiszorgbureau Eykenburg doet daar nog een schepje bovenop: ‘Het Nieuwe Werken bespaart ons bedrijf niet alleen kosten, het levert ons ook geld op! Zo is er een productiviteitstoename opgetreden van maar liefst 30%.’ De verbazing gonst door de zaal, ‘Dertig procent?’ Ja inderdaad, dertig procent. De heren zijn verrukt.
Maar terwijl ze zichtbaar enthousiast beschrijven dat Het Nieuwe Werken niet alleen kosten bespaart, geld oplevert en bovendien ook nog inspeelt op de behoeften van de Nieuwe Werknemer, zie ik de armen van de klok beangstigend snel rond gaan. Onrustig begin ik op mijn stoel te schuiven, maar als ik om me heen kijk zie ik dat ik de enige ben die de tijd zenuwachtig in de gaten houd. Kennelijk zit niemand er mee dat de conferentie al ruim drie kwartier is uitgelopen. In paniek sms ik mijn schoonmoeder dat ik het niet ga redden, en Joost vast ook niet, die staat zoals gewoonlijk in de file. Of ze de kinderen alsjeblieft ook wat te eten kan geven. Hopelijk ben ik wel op tijd thuis om ze in bed te stoppen. Net als ik het bijna begeef van de zenuwen, popt er OK in mijn beeldscherm. Gered!
Ruim een uur later dan aangekondigd is de conferentie eindelijk afgelopen. Terwijl het merendeel van de bezoekers aan de borrel gaat ‘om de file te vermijden en te netwerken’ ren ik op mijn hoge hakken naar de trein. Dat de Nieuwe Werknemer, waar ze het steeds over hebben, vooral flexibiliteit aan de randen van de dag nodig heeft omdat niet iedereen zo’n geweldige schoonmoeder heeft als ik, is kennelijk nog niet tot de heren doorgedrongen. Voor hen staat het Nieuwe Werken voor tijd- en/of plaatsonafhankelijk werken zodat het kosten bespaart en ze minder in de file hoeven staan met als fijne bijkomstigheid dat het de milieuproblematiek vermindert en, o ja, dat het sommige werknemers de flexibiliteit geeft die ze nodig hebben om…?
Buiten adem en met pijnlijke voeten plof ik in de trein. Naar het donkere polderlandschap starend overpeins ik een toekomst waarin de grijze heren in het zwart samenwerken met de blonde vrouwen in bloemetjes jurken die ik normaal op bijeenkomsten over de werk-privé balans tegenkom, want zo is me nu wel duidelijk, zonder Samen Werken geen succesvol Nieuwe Werken.
Joost en ik zijn nog net op tijd om de kinderen een kus te geven.
