Daar zaten we dan, op het matje bij Mariëtte Hamer. Wat journaliste Renate Tromp en ik gedaan hadden om bij de druk bezette PvdA fractievoorzitter te worden ontboden? Tja, ik durf het bijna niet te zeggen…
Ik had haar publiekelijk gevraagd waarom haar partij tegen de uitbreiding van het vaderverlof had gestemd. En Renate had tijdens datzelfde debat geopperd dat het tijd wordt voor ‘de partij voor het kind’ omdat de belangen van dieren inmiddels hoger op de politieke agenda lijken te staan dan die van de kinderen. Ja ik weet het: wij schamen ons diep!
Mirjam sterk (CDA), Naima Azough (GroenLinks) en Mariëtte waren tijdens het Women Inc. Festival uitgenodigd om met de zaal in debat te gaan over het feit dat er van de overheid wordt verwacht dat zij het combineren van werk en zorg faciliteren, maar dat er in het overheidsbeleid nog nagenoeg niets verandert. De vraag luidde: Hoe komt dat? Is ouderschap een privéaangelegenheid? Of is het persoonlijke wél politiek en moeten partijen zich juist profileren op dit onderwerp om hun kiezers te behouden?
Terwijl ik van het prachtige uitzicht van Hamers werkkamer geniet, trekt ze stevig tegen ons van leer. Het debat was volgens haar een typisch geval van politici pesten. Het waren juist dit soort acties die ervoor zorgen dat vrijwel geen politieke partij nog iets in het verkiezingsprogramma wil opnemen over het faciliteren van de werk-zorg combinatie. ‘Wat je ook doet, je doet het toch nooit goed’, verzuchtte ze geërgerd. En dat er nagenoeg niets gebeurd is volgens haar klinkklare onzin. Ze had toch maar mooi miljoenen euro’s extra voor de kinderopvang weten te regelen. ‘In plaats dat jullie de zegeningen tellen benadrukken jullie alleen maar wat er nog niet bereikt is. Dat werkt alleen maar averechts dus nee, ik was echt ‘Not amused.’
Ik antwoord haar dat ik niet het doel had politici te pesten. Dat ik dan wel andere Kamerleden voor het debat had uitgenodigd. Ik had juist verwacht dat deze Kamerleden mijn frustratie delen omdat ook zij de ambitie hebben om meer voor elkaar te krijgen dan alleen het ‘wegwerken’ van de wachtlijsten bij de kinderopvang. Het doel van dit debat was om te kijken hoe wij, politiek en actieve burgers, elkaar op dit onderwerp kunnen versterken. Maar toen Mariëtte ineens zo intens tevreden op haar borst begon te kloppen over de behaalde winsten terwijl ze net de uitbereiding van het vaderverlof omzeep had geholpen, schoot het mij in het verkeerde keelgat.
Hoezeer Renate en ik alsnog proberen om tot een constructieve samenwerking te komen, het mag niet baten. Mariëtte zet ons weg als domme gansjes met individuele frustraties. Op belerende toon legt ze uit dat zij zich, al jaren voor wij dat deden, heeft ingezet voor het verbeteren van de werk zorg balans. Dat ze daar graag erkenning voor krijgt in plaats van kritiek.
Als we een uur later het Tweede Kamergebouw weer uitlopen kunnen we niet anders dan concluderen dat we net een lesje zegeningen tellen hebben gekregen met de opdracht in het vervolg te applaudisseren. We hebben ons beiden in lange tijd niet zo vernederd gevoeld.
Mariëtte, hoe dankbaar we ook zijn voor je jarenlange inzet, als jij wilt dat journalisten kritiekloos voor je applaudisseren dan moet je toch echt wel wat meer doen dan tevreden op je borst kloppen voor het wegwerken van de wachtlijsten. Of meen je echt dat we onze zegeningen mogen tellen voor het feit dat Nederland op het gebied van het faciliteren van de werk zorg combinatie een van de hekkensluiters van Europa is?
