Vrijdagochtend fiets ik, keurig geknipt en gestreken, naar BNR nieuwsradio. Daar heb ik een afspraak met Rens de Jong, de adjunct-hoofdredacteur. Ik wil hem overhalen om de presentatie van mijn boek ‘Carrièrebitches en papadagen’ feestelijk bij de radiozender te presenteren evenals de eerste Het Nieuwe Werken Werkt certificaten.
In het immer rumoerige café Dauphine vertel ik Rens gepassioneerd over de Nieuwe Werken Meter en het certificaat, dat stichting Het Nieuwe Werken Werkt heeft ontwikkeld. Ik leg hem uit dat mijn doel is een stap verder te gaan dan de Charter Talent naar de Top en de Lof-lijst. ‘Al willen bedrijven maar al te graag als vrouw- en gezinsvriendelijk op lijstjes prijken, toch zijn er maar weinige die zich daar ook werkelijk actief voor inzetten. En bovendien, zo blijkt uit onderzoek, versterkt beleid dat zich enkel op gezinnen richt juist de gezinsonvriendelijke cultuur tussen collega’s, en laat het nou net de cultuur binnen de bedrijven zijn die níet wordt gemeten. Zolang de HR afdeling een lijstje harde voorwaarden af vinkt, heeft de lof-lijst meer weg van: ‘Wij van WC eend adviseren WC eend.’ Rens knikt begrijpend.
‘Elk bedrijf dat publiekelijk toont waar het door de medewerkers op de Nieuwe Werken Meetlat geplaatst wordt, krijgt een certificaat.’ Dit is het punt waarop Rens zich bijna in zijn koffie verslikt: ‘Hoezo dat nou weer,’ proest hij uit. Gelukkig had ik deze reactie wel zien aankomen. Dit is de lakmoesproef. Als ik erin slaag Rens te overtuigen dan is de kans groot dat mij dit ook bij anderen zal lukken. ‘Er zijn nog maar weinig organisaties die Het Nieuwe Werken uitvoeren zoals de stichting dat voor ogen heeft,’ zet ik rustig uiteen. Hoge eisen stellen schrikt eerder af dan dat het bijdraagt aan kwaliteitsverbetering. Om een voorbeeld te geven; een goede beoordeling op Iens.nl prikkelender voor het gemiddelde restaurant dan een Michelin ster. Bovendien vinden organisaties het al eng genoeg om door het personeel beoordeeld te worden.’
Al knikt Rens, toch lijkt het kwartje nog niet gevallen. ‘Ik wil bedrijven stimuleren om juist de medewerkers centraal te stellen en erop te vertrouwen dat ze ook goed presteren als hun direct leidinggevende hen niet ziet,’ vervolg ik. ‘Nu kun je dat proberen te bereiken door ze te vertellen wat het oplevert. Zo kan ik mijn kinderen bijvoorbeeld uitleggen, dat ze dingen makkelijker kunnen vinden als hun kamer opgeruimd is, meestal heeft dit weinig effect. Ook kan ik boos worden en met straffen dreigen, maar ook dit effect is van korte duur en vraagt ongelofelijk veel energie. Veel beter werkt het als ik de een, in het bijzijn van de ander, complimentjes geef voor de opgeruimde kamer. Omdat organisaties alleen een complimentje (certificaat) krijgen als ze beoordeeld zijn door het personeel in plaats van door de HR medewerker, kun je ervan uitgaan dat de troep niet in kasten en lades is gepropt. Hier geen schone schijn, what you see is what you get.’ Rens lacht smakelijk. Al is zijn dochter pas twee, toch lijkt hij deze pedagogische prikkel te herkennen.
Dan fronst hij zijn wenkbrauwen en vraagt zich hardop af of, als de stichting als Iens functioneert, BNR nieuwsradio wellicht de rol van Michelin Ster op zich kan nemen. De stichting geeft stickertjes voor goed gedrag en BNR geeft, na voldoende stickertjes, een beloning.
Nadat Rens uiteen heeft gezet dat hij hier nog eens goed over moet brainstormen met de directie, stap ik opgetogen op mijn fiets. Ik weet niet of Rens zijn directie zover krijgt, maar bij hem is het kwartje in ieder geval gevallen. Nu maar hopen dat het ook onze kant oprolt.
Roos Wouters is politicoloog (UvA) en werkt als freelance publicist, columnist, debatleider en adviseur. Als Voorzitter van de Stichting Het Nieuwe Werken Werkt! geeft Roos lezingen, adviezen en workshops aan overheid en bedrijfsleven over Het Nieuwe Werken: hoe een evenwichtige combinatie van werk en privé tot stand kan komen voor werknemers en werkgevers. www.HetNieuweWerkenWerkt.nl
