Vroeger was ik vooral bang omdat ik kon rekenen op seksueel getinte opmerkingen. Dan werd ik nagefloten en voor ‘lekker ding’ of ‘slet’ uitgemaakt. Maar sinds ik een mevrouw ben geworden en niet meer tot ‘de doelgroep’ behoor hoef ik daar niet meer bang voor te zijn. Waarom dan toch die stevige grip, ben ik bang dat ze me van mijn fiets afduwen? Mij van m’n tas zullen beroven? Nee, ik geloof het niet. Ik ben vooral bang omdat ik me in hun ogen zo verdomd anders voel. Zo wit, zo vrouw, zo oerhollands, zo vreemd.
Telkens vraag ik mij af of ik in hun ogen symbool sta voor zo’n Amsterdam Zuid moedertje die haar kinderen ver uit hun buurt houdt. Zo een die stiekem op Geert Wilders stemt en haar tas angstvallig tegen zich aan klemt als ze denkt een Marokkaan te zien. Verachten ze mij omdat ik geen geloof aanhang, omdat ik korte rokjes draag en dat zie als een verworven vrijheid, een afgedwongen recht? Sta ik in hun ogen voor alles wat fout en verachtelijk is?
Meestal fiets ik dan boos verder richting Station Lelylaan. Terwijl ik mijn woede op mijn pedalen afreageer verzet ik mij tegen hun oordeel. Het oordeel waarvan ik hen verdenk. Ik ben niet fout en verachtelijk! Zolang je mij in mijn waarde laat, laat ik jullie in je waarde. Eenmaal op het perron, kijk ik vanaf een veilige afstand naar het Calvijn met Junior college en schaam me voor mijn angst. Waarschijnlijk denken ze niks van dat alles. Feitelijk weet ik gewoon niet wat zij denken en weten zij niet wat ik denk.
Ik hoef dan ook niet lang na te denken als me wordt gevraagd of ik gebruik wil maken van een werkruimte in het Calvijn met Junior college. De school wil de buitenwereld naar binnen halen en met de school naar buiten treden door werkruimte beschikbaar te stellen voor kleine bedrijven en zelfstandigen die in ruil daarvoor twee uur per maand aan de leerlingen van de school besteden. Zo willen ze de horizon van de leerlingen én van de bedrijven, docenten, individuen en instellingen die bij de school betrokken zijn verbreden.
Sinds begin november fiets ik niet meer met geheven hoofd langs het Calvijn met Junior College maar koers ik er recht op af. Bestijg de vier trappen naar het oude natuurkundelokaal op de vierde verdieping om onderweg verwonderd door scholieren begroet te worden met een opgetogen: ‘dag mevrouw’. Misschien dat ik mijn eerste uur met de scholieren besteed aan het bespreken van deze column en dat ik binnenkort een bijeenkomst, evenement of workshop geef in een van de ruimtes van de school zodat ik meehelp de buitenwereld naar binnen te halen. Wie weet dat we er dan achter komen wat we werkelijk over elkaar denken en kennis met elkaar maken.
Roos Wouters is auteur van het boek Fuck Ik ben een feminist en het onlangs verschenen boek Carrièrebitches en Papadagen: hoogste tijd voor Het Nieuwe Werken. Ze werkt als freelance publicist, columnist, debatleider en adviseur. Als Voorzitter van de Stichting Het Nieuwe Werken Werkt! geeft Roos lezingen, adviezen en workshops aan overheid en bedrijfsleven over Het Nieuwe Werken: hoe een evenwichtige combinatie van werk en privé tot stand kan komen voor werknemers en werkgevers. www.HetNieuweWerkenWerkt.nl
